PERLEMBAGAAN MALAYSIA

Perlembagaan Persekutuan atau Perlembagaan Malaysia merupakan kontrak sosial perjanjian perdamaian. Istilah "Kontrak Sosial" tidak terkandung di dalam perlembagaan. Ia merujuk bentuk permuafakatan yang ulung antara rakyat dan pemimpin bagi tiga kaum utama iaitu; Melayu, Cina, dan India. Tiga kaum utama ini, mewakili UMNO, MCA, dan MIC yang dimeterai menerusi Perlembagaan Persekutuan. Tolak ansur dalam permuafakatan ini melibatkan persetujuan dalam memberi sesuatu dan menerima sesuatu yang lain seperti yang ditegaskan oleh Tuanku Abdul Rahman. Seterusnya, melalui permuafakatan sosial ini, penggantian beri-memberi atau quid pro quo berlaku antara orang melayu dan bukan melayu. Oleh itu, orang melayu bersedia mengubah tanah asal tumpah darah keturunan mereka menjadi tanah perkongsian dengan orang Cina dan India. Orang Melayu bersetuju memberi hak kewarganegaraan bedasarkan prinsip jus soli kepada orang-orang bukan Melayu. Antara perkongsian orang Melayu ialah kewarganegaraan berdasarkan prinsip jus soli. Melalui perkongsian ini, orang bukan Melayu memberi balasan. Antara balasannya ialah, kedudukan istimewa orang Melayu, Agama Islam, Bahasa Melayu, dan kedudukan. Permuafakatan dan tolak ansur antara orang melayu dan bukan melayu merupakan nilai-nilai unsur tradisi dalam Perlembagaan Malaysia. Menurut Tun Mohamed Suffian Hashim (bekas ketua Hakim Negara) Perlembagaan Persekutuan masih mengekalkan unsur tradisi. Antara unsur-unsur tradisi dalam Perlembagaan Persekutuan ialah Pemerintahan Beraja, kedudukan istimewa orang Melayu, Agama Islam, dan Bahasa Melayu. Tanpa kontrak sosial ini Tanah Melayu mungkin tidak berjaya mencapai kemerdekaan pada 1957. Kontrak sosial merupakan asas yang menjadikan Malaysia sebuah negara merdeka di bawah sistem pemerintahan Demokrasi Berparlimen Raja Berpelembagaan dengan konsep negara.